مقایسه اثرات میزوپرستول واژینال و اکسی توسین در موفقیت القاء زایمان

سابقه و هدف: القاء زایمان با هدف آماده کردن دهانه رحم برای ورود به فاز فعال زایمان، در حال حاضر یکی از شایع ترین روش ها در حیطه زنان و مامایی می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثرات میزوپرستول و اکسی توسین در سال 1390 در بیمارستان بوعلی تهران انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور بوده که در سال 1390 بر روی 60 نفر از زنان اول زای مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی شهر تهران انجام شده است. افراد به وسیله تخصیص تصادفی (random allocation) به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. داروی میزوپرستول و اکسی توسین هر چهار ساعت، به منظور القاء زایمان در افرادی که کاندید ختم حاملگی بودند تجویز شد. یافته ها: میانگین سن و انحراف معیار در گروه مداخله 9/3 ± 0/24 و در گروه شاهد برابر 9/3 ± 1/24 سال بود. بیشترین علل بستری زنان مورد مطالعه عدم وجود درد و حاملگی پس از موعد بود. متغیرهای نوع درمان، علت بستری و سابقه فشارخون ارتباط معنی داری با افزایش یا کاهش زمان رسیدن به انقباضات خوب و منظم از خود نشان دادند (05/0>p). نتایج حاصل نشان می دهد که تا سه ساعت بعد از دریافت داروهای تخصیص داده شده دو گروه مداخله و شاهد با هم تفاوت معنی داری نداشتند، اما بعد از آن به وضوح شاهد تأثیر بهتر داروی میزوپرستول در گروه مداخله هستیم (014/0=p). استنتاج: استفاده از داروی میزوپرستول در القاء زایمان در جهت کم کردن زمان رسیدن به انقباضات کوتاه و مؤثر به جای اکسی توسین مناسب تر می باشد و می تواند جایگزین مناسبی برای آن باشد. لازم به ذکر است که بین این دو دارو از نظر پیامدهای بارداری از جمله دفع مکونیوم، دیسترس جنینی و پارگی زودرس کیسه آب تفاوت معنی دار آماری وجود ندارد.